26 08 2019

Na poziomie +325 m, w pobliżu pasa ochronnego rezerwatu przyrody nieożywionej, nastąpiło oberwanie i osunięcie mas skalnych z ociosu południowo-zachodniej skarpy ostatecznej, nieeksploatowanej od lat osiemdziesiątych XX wieku. W zagrożonym rejonie nie było pracowników. Najbardziej prawdopodobną przyczyną osunięcia mas skalnych było osłabienie spójności górnej części zbocza wzdłuż płaszczyzn nieciągłości spowodowane erozją, wietrzeniem i przesiąkaniem wody opadowej w głąb spękanego górotworu.